خطر سیاسی شدن شورای چهارم پایتخت

به گزارش حدیدنیوز، نظرسنجی ها نشان می دهد که مردم از عملکرد شهردار پایتخت سیاسی اقتصادی ایران یعنی تهران و همچنین پایتخت معنوی ایران یعنی مشهد رضایت بالایی دارند و این رضایت از یک طرف با توجه به تاثیرات فراملی این دو پایتخت، باعث بالارفتن مقبولیت و جایگاه سیستم اجرایی نظام شده است و از طرف دیگر سطح توقع مردم از شورای شهرچهارم و شهرداران منتخب آنان را بیشتر می کند اما واقعیت این است که آغازعملکرد چهارمین شورا حداقل در تهران و تا حدی نیز در مشهد باعث نگرانی سیاسی شدن به جای مردم محوری شورا شده است (البته درباره اعلام نظر قطعی برای شورای مشهد هنوز باید کمی صبر کرد).

نمی خواهم شعار دهم همیشه هرچه افکارعمومی می گویند درست است اما نمی توان این واقعیت را انکار کرد که هنگامی که افکارعمومی عملکرد گذشته فرد یا مجموعه ای را با اکثریت بسیار بالا مثبت می دانند اشتباه در تشخیص مردم بعید به نظر می رسد مخصوصا هنگامی که نخبگان و کارشناسان مستقل و منصف نیز با مشرب های فکری و سیاسی مختلف به رغم نقدهای جدی در مجموع این برآیند رویکردها و عملکردها را تایید کنند لذا می توان با اطمینان عملکرد شهرداران تهران و مشهد را در مجموع مثبت ارزیابی کرد.

ضرورتی ندارد درباره شهرداری مشهد زیاد وارد بحث شوم چرا که هنوز گزینه نهایی شهردار آینده این شورا مشخص نشده است و اعلام موضع براساس اخبار اولیه و پیش فرض های ذهنی، هرچند جای نگرانی ها را باقی می گذارد اما برای اظهارنظر کافی نیست و باید منتظر تصمیمات و رفتارهای بعدی بود به همین دلیل تنها این سوال را از شورای شهر مشهد مطرح می کنم که اگر نداشتن گزینه مطرح و جدی که هم توان بالای اجرایی داشته باشد هم به مسائل منطقه ای و امورشهر مشرف باشد، دلیل تاخیر در تصمیم گیری است، چرا تلاشی برای نگه داشتن شهردار سابق از سوی آنان دیده نشده است؟ آیا اگر در انتخاب جایگزین نتوانستیم گزینه مناسبی پیدا کنیم بهتر نیست برای تثبیت شهردار سابق و هم افق کردن نگاه ها حداقل چند جلسه مشترک گذاشته شود؟

اما درباره شهر تهران باید تاکید کرد اتفاقات مربوط به پیش و مخصوصا پس از انتخاب شهردارتهران به گونه ای است که زنگ خطر سیاسی شدن شورای شهر به صدا درآمده است. حتی اگر اینکه چرا اصلاح طلبان شورای شهر با اینکه علی رغم رضایت مردم و نخبگان از عملکرد آقای قالیباف در شهرداری تهران به دنبال گزینه های دیگر رفتند را بتوانیم به گونه ای توجیه کنیم، نمی توانیم عملکرد اصلاح طلبان بعد از رای یکی از اعضای هم فکر خود به آقای قالیباف را نادیده بگیریم و از خطر سیاسی شدن شورای چهارم در آینده ابراز نگرانی نکنیم.

به نظر می رسد مساله اصلی این نیست که آیا رای دادن خانم راستگو به عنوان فردی در لیست اصلاح طلبان، به گزینه ای که اصلاح طلبان تمایل ندارند یا فشار بر وی به دلیل رای اش از نظر تعاریف حزبی یا اخلاق سیاسی درست است یا نه، بلکه مساله اصلی این است که چرا اصلاح طلبان شورا دراین مساله نگاهی کاملا سیاسی دارند. مگر نه این است که در مردم سالاری دینی حضور در قدرت با هدف خدمت به مردم صورت می گیرد آیا وارد کردن مصالح و منافع سیاسی گروهی (حتی به فرض درست بودن) با هدف اصلی یعنی خدمت به مردم در تضاد قرار نمی گیرد؟ اینکه در فرآیندی فردی به عنوان شهردار انتخاب می شود آیا درست است که عصبانیت مان از انتخابی که صورت گرفته است را به صحنه جامعه و صحن شورا بیاوریم؟ آیا همین مساله باعث نمی شود همه فضای خوبی که در روزهای رای گیری انتخاب رئیس شورا(بین آقای چمران و مسجد جامعی) و انتخاب شهردار(بین آقای قالیباف و محسن هاشمی) صورت گرفته بود که در آن بیشتر بوی همدلی و توجه به مصالح مردم می داد تحت الشعاع قرار گیرد و با ملتهب شدن فضا و راه افتادن ماجرای قدیمی تهمت بگم بگم های به دادگاه ارائه نشده و... آینده شورا محل نزاع های سیاسی شود؟

در حالیکه براساس اخبار رسمی و غیررسمی موثق بعد از جلسه ای که آقای روحانی با آقای قالیباف داشتند "تفاهم" و "توافق" کامل برای خدمت رسانی به مردم ایجاد شده است به گونه ای که وزیرمحترم ارشاد در جلسه رسمی از شهردار شدن آقای قالیباف حمایت کرد، دلسوزانه تصریح می کنم با توجه به بازتاب اتفاقات پایتخت در تمام کشور، بزرگان اصلاحات باید ورود کنند و حداقل به خاطر منافع گروهی خود هم که شده نه تنها مساله ایجاد شده جدید را حل و فصل کنند بلکه باید به طور جد اجازه ندهند شورای چهارم تا پایان دوره خود درگیر مسائل سیاسی شود چرا که امروز مردم از کارگزاران خود فقط کار می خواهند و کار و کار واز هرکس که با بهانه هایی مانند اخلاق سیاسی، افشاگری یا... دغدغه های گروهی اش را بر وظایف مسئولیتی ترجیح دهد رویگردان می شوند.