سرخو جمعاً از شورای شهر و سازمان تامین اجتماعی ماهیانه حدود 13 میلیون تومان دریافت می‌کند، آیا بهتر نیست از یک شغل استعفا بدهد تا بتواند فعالیت موثرتری داشته باشد؟

به گزارش حدیدنیوز به نقل از فارس؛ هرساله نرخ بیکاری در کشور بالا می‌رود و جوانان فارغ‌التحصیل روی به کارهای حاشیه‌ای و متفاوت با رشته تحصیلی خود می‌آورند ولی از سوی دیگر برخی افرادچند شغله‌اند.

عباس کبریایی‌زاده، رئیس سابق هیأت مدیره سازمان تأمین اجتماعی و عضو هیأت مدیره یک شرکت خصوصی دانش بنیان اخیرا با نامه‌ای از سوی فیاض شجاعی، دادستان دیوان محاسبات کشور مبنی بر دو شغله بودن از هیات مدیره سازمان تأمین اجتماعی استعفا داد.

البته هنوز برخی افراد نظیر کبریایی‌زاده وجود دارند که علاوه بر عضویت در هیأت مدیره تأمین اجتماعی سمت دیگری نیز دارند. یکی از این افراد محسن سرخو است که بجز عضویت در هیأت مدیره تأمین اجتماعی، یکی از اعضای شورای اسلامی شهر تهران نیز هست.

حضور و تصمیم‌گیری در سازمان تامین اجتماعی با 42 میلیون نفر تحت پوشش از یک سو و حضور در شورای شهر 10 میلیون نفری تهران از سویی دیگر این سوال را به ذهن متبادر می کند که چگونه فردی می تواند از عهده این مسوولیت های سنگین برآید. آن هم دو نهادی که هر کدام به شکل مستقیم با مردم در ارتباط هستند و شاید هیچ روزی را پیدا نکنید که شکوه و گلایه‌ای مردمی از این دو نهاد در رسانه‌ها منتشر نشود.

وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی تعریفی دارد که هر فرد یک ساعت در هفته کار کند، شاغل محسوب می‌شود، پس چرا عنوان می‌کنند که اعضای شورای شهر شاغل محسوب نمی‌شوند؟ البته براساس مصوبه سال 84 مجلس شورای اسلامی، عضویت در شورای شهر شغل عنوان شده است ولی در این باره نیز تصمیمات به صورت سلیقه‌ای اتخاذ می‌شود.

اعضای شورای شهر ماهیانه میانگین 5 میلیون و 400 هزار تومان به عنوان حق الجلسه دریافت می‌کنند، آیا این میزان حقوق نشان از شغل نیست؟ حال آنکه حقوق عضویت محسن سرخو در هیات مدیره سازمان تأمین اجتماعی به گفته خودش نیز حدود 8 میلیون تومان است و سرجمع از دو شغل خود حدود 13 میلیون تومان دریافت می‌کند، آیا بهتر نیست از یک شغل استعفا بدهد تا بتواند فعالیت موثرتری کند؟

صرف نظر از اینکه عضویت در شورای شهر شغل محسوب می‌شود یا خیر، این نکته حائز اهمیت است که حضور بعضی افراد در جایگاه‌های متعدد در یک زمان موجب پسرفت و دیگر مشکلات خواهد بود. اگر فرض را بر این بگذاریم که فردی تمام توان خود را برای پیشبرد اهداف سازمان متبوع خود و برطرف کردن مشکلات آن سازمان به کار بندد، حتی فرصت برای حضور پررنگ در یکی از نهادهایی مانند شورای شهر یا تامین اجتماعی نیز وجود ندارد،چه برسد به اینکه کسی بخواهد وارد حاشیه‌سازی، ایجاد تنش‌های سیاسی و ... نیز بشود. نتیجه‌گیری را به مردم واگذار می‌کنیم؟