آیا به راستی فساد مالی تنها در فوتبال است و نهادها و صنوف دیگر پاک هستند؟

در حالی که طی هفته‌های گذشته توجه رسانه‌ها به قراردادهای فوتبالیست‌ها و مبالغ دریافتی آنها معطوف شده است، برخی تلاش می‌کنند فساد در فوتبال را چنان جلوه دهند که انگار همه صنوف دیگر در پاکی مطلق گذران زندگی می‌کنند و تنها فوتبال است که چنین مسائلی در آن وجود دارد. اما آیا به راستی فساد مالی تنها در فوتبال است و نهادها و صنوف دیگر پاک هستند؟

به گزارش حدیدنیوز، افزایش قیمت قرارداد فوتبالیست‌ها چند سالی است که روند ناخوشایندی به خود گرفته و مبالغی به برخی بازیکنان پرداخت می‌شود که به اعتقاد سایر صنوف مبالغی خارج از عرف و به نوعی رویایی است. آنها درست هم می‌گویند. وقتی میزان درآمد ماهانه بسیاری از صنوف را کنار درآمد فوتبالیست ها می‌گذاریم متوجه می‌شویم که این رقم‌ها هیچ تناسبی با رقم‌هایی که قشرهای دیگر می گیرند ندارند.

البته در مقابل فوتبالیست‌ها این را نمی‌پذیرند و اعتقاد دارند پولی که می گیرند با توجه به عمر کوتاه ورزش قهرمانی آنها به اندازه است و حتی باید بیشتر هم بگیرند. طبیعی هم هست که اینها از منافع خودشان دفاع کنند و خواستار مبالغ بیشتری باشند. بررسی این موضوع در سالهای اخیر نتیجه تاثیرگذاری به دنبال نداشته است اما وقتی واقعیت جامعه را می بینیم و موارد را کنار هم می گذاریم، باید حق را به مردم داد. مبلغ دریافتی فوتبالیست‌ها بسیار زیاد است.

برای اینکه حق را به صنوف دیگر بدهیم کافی است حقوق ماهانه یک کارمند را در خوش‌بینانه‌ترین حالت - که قطعا بسیاری از کارمندان این مبلغ را نمی‌گیرند - دو میلیون تومان در ماه لحاظ کنیم. این مبلغ را حتی می‌توان در مورد حقوق کارگران هم - که بخش عمده‌ای از جمعیت کشور در این دو صنف مشغول کار هستند - در نظر گرفت. در طول یکسال حقوق آنها ۲۴ میلیون تومان می‌شود و اگر ۳۰ سال را تا بازنشستگی آنها در نظر بگیریم، یک کارگر یا یک کارمند در این همه سال ۷۲۰ میلیون تومان درآمد خواهد شد.

این رقم در حالی برای ۳۰ سال کار یک کارمند یا کارگر در نظر گرفته شده که اکثر فوتبالیست‌های لیگ برتری این مبلغ را در یک فصل و یا حداکثر دو فصل دریافت خواهند کرد.( هر فصل ۹ ماه است). یعنی این فوتبالیست‌ها در کمتر از دو سال به اندازه ۳۰ سال یک کارگر و کارمند پول دریافت خواهند کرد. البته این را هم باید در نظر گرفت که کارمند و کارگر به صورت ماهانه و به مرور زمان حقوقش را دریافت خواهد کرد و نمی‌تواند سرمایه‌گذاری خاصی برای افزایش درآمدش داشته باشد اما یک فوتبالیست در همان سال اول می‌تواند با دریافت حداقل ۵۰۰ میلیون تومان سرمایه‌گذاری کند که چند سال بعد همین مبلغ برایش چند برابر خواهد شد.

البته شاید برخی عنوان کنند در صنوف دیگر هم هستند افرادی که چنین رقم‌هایی را همپای فوتبالیست‌ها دریافت می کنند و چه بسا برخی رقم هایشان از فوتبالی ها هم بیشتر باشد. اما باید دید آنها چه خدمتی به جامعه و مردم می کنند و فوتبالیست ها چه خدمتی. طبیعتا پزشکی که جان انسان ها را نجات می دهد و دکترای فیزیکی که با دانش خود باعث افتخار یک ملت می شود، شرایطش با بازیکنی که یک فصل روی نیمکت می نشیند و حتی پایش به توپ هم نمی خورد شرایط متفاوتی دارد!

با این حال نمی خواهیم خیلی به این مسائل ورود کنیم چرا که نظرات متعدد و مختلف است. اما سوال اصلی اینجاست که آیا فساد مالی تنها در فوتبال وجود دارد که این همه روی آن زوم شده است؟ آیا در صنف های دیگر و قراردادهای چند صد میلیاردی که بسته می شود چنین پول هایی حیف و میل نمی شود؟ اگر پاسخ منفی است پس اختلاس‌های چند هزار میلیاردی از کجا آمده است؟ جابجایی برخی قراردادها از فلان پیمانکار به یکی دیگر و گم و گور شدن چند هزار میلیارد از کجا می آید؟

واقعیت این است که پولی که برای یک فصل در فوتبال هزینه می شود به اندازه یک قرارداد کوچک پروژه های اقتصادی و عمرانی و .. نیست. آیا همه آن پروژه ها در سلامت مالی کامل پیش می روند؟ آیا در بانک ها و نهادهای دیگری وام هایی که به برخی نظرکرده ها پرداخت می شود و البته هیچ برگشتی هم ندارد، کمتر از پولی است ک سالانه در فوتبال هزینه می‌شود؟ در خوش بینانه‌ترین حالت سالی ۴۰۰ میلیارد تومان در فوتبال هزینه می شود، آیا کسی از رقم وام هایی که بانک ها به برخی افراد خاص می دهند خبر دارد؟ آیا کسی می‌داند فلان سرمایه دار فقط به یک بانک ۶۰۰ میلیارد تومان بدهکار است و قصد پس دادن هم ندارد؟

نمونه هایی از این دست بسیار است اما ظاهرا کسی نمی خواهد به این موضوعات ورود کند. شاید به خاطر این است که فوتبال در دسترس تر است و "توسری خورتر" از دیگر صنف‌ها. شاید هم به این خاطر است که آنطرفی‌ها خط قرمز هستند اما برای کوبیدن فوتبال هیچ خط قرمزی وجود ندارد؟ افرادی که حالا برای فوتبال کاسه داغتر از آش شده اند اگر جرات و جسارت دارند سراغ پرونده های کلان سازمان ها و نهادهای دیگر هم بروند و خواستار افشای آنها شوند.

منکر این نمی شویم که در فوتبال بداخلاقی و ریخت و پاش های مالی وجود دارد، اما کل مبلغ فوتبال به اندازه یک قلم وام چند صد میلیاردی آقازاده‌ها و سرمایه‌داران سفارش شده نیست. پس چرا کسی سراغ آنها نمی‌رود و خواهان افشای قراردادهایشان نمی شود؟