همانند اکثر خودروسازان ایتالیایی، مازراتی نیز یک کسب و کار خانوادگی بوده است.

به گزارش حدیدنیوز، همانند اکثر خودروسازان ایتالیایی، مازراتی نیز یک کسب و کار خانوادگی بوده که با شور و اشتیاق خالص به خودروها و رانندگی شکل گرفته است. گفته می شود لوگو معروف نیزه سه شاخه مازراتی توسط ماریو شکل گرفته که به عنوان یک هنرمند در خانواده مازراتی شناخته می شد. وی برخلاف برادرانش به نقاشی می پرداخت.



 همانند اکثر خودروسازان ایتالیایی، مازراتی نیز یک کسب و کار خانوادگی بوده که با شور و اشتیاق خالص به خودروها و رانندگی شکل گرفته است. گفته می شود لوگو معروف نیزه سه شاخه مازراتی توسط ماریو شکل گرفته که به عنوان یک هنرمند در خانواده مازراتی شناخته می شد. وی برخلاف برادرانش به نقاشی می پرداخت.

 همانند اکثر خودروسازان ایتالیایی، مازراتی نیز یک کسب و کار خانوادگی بوده که با شور و اشتیاق خالص به خودروها و رانندگی شکل گرفته است. برادران مازراتی به نام های آلفیری، بیندو، کارلو، اتوره، ارنستو و ماریو همگی به نوعی با خودرو و مسابقات اتومبیلرانی در ارتباط بوده و در دسامبر ۱۹۱۴ شرکت مازراتی را در شهر بولونیا، ایتالیا تاسیس کردند.



اندکی پس از تاسیس شرکت ساخت انواع مختلف خودروهای مسابقه ای آغاز شد. تا پیش از آن برادران مازراتی در شرکت های ایزوتا فرانچینی و دیاتو مشغول به کار بودند، اما در سال ۱۹۲۶، آنها تصمیم گرفتند تا مدل های خود را روانه بازار کنند و تیپو ۲۶ نخستین خودرو مازراتی بود. برادران مازراتی به خوبی نشان دادند که از دانش لازم برای ساخت خودروهای مسابقه ای برخوردار بوده زیرا نخستین محصول تولیدی آنها موفق شد در مسابقه "تارگا فلوریو" به پیروزی دست یابد.

خودروهای مازراتی به سرعت شاهد افزایش نیروی خود بوده و موتورهای ۴ سیلندر ابتدا با نمونه های ۶ و ۸ سیلندر تعویض شده و در نهایت موتور ۱۶ سیلندر که ترکیبی از دو موتور ۸ سیلندر که به صورت موازی نصب شده بودند، معرفی شد. مازراتی V۴  در سال ۱۹۲۹ مجهز به موتور ۱۶ سیلندر بود و در سال ۱۹۳۱ نیز مازراتی  ۸C ۲۵۰۰ آخرین خودرویی که آلفیری پیش از مرگ خود طراحی کرد تولید شدند. گفته می شود لوگو معروف نیزه سه شاخه مازراتی توسط ماریو شکل گرفته که به عنوان یک هنرمند در خانواده مازراتی شناخته می شد. وی برخلاف برادرانش به نقاشی می پرداخت.



پس از مرگ آلفیری مازراتی در سال ۱۹۳۲، برادران وی کسب و کار خانوادگی خود را ادامه داده و پنج سال بعد یعنی در سال ۱۹۳۷، سهام خود را به خانواده "آدولفو اورسی" فروختند. اما آنها همچنان به فعالیت خود در شرکت مازراتی ادامه دادند. یکی از تغییرات مهمی که در زمان مدیریت اورسی انجام شد جایجایی مقر اصلی شرکت به شهر مودنا، ایتالیا بود که امروزه نیز همچنان در این مکان قرار دارد.

تا آن زمان، خودروهای مازراتی ارزش خود را به اثبات رسانده و در کنار شرکت هایی همچون مرسدس بنز نامی مطرح در مسابقات اتومبیلرانی محسوب می شدند. در سال ۱۹۳۹، مازراتی پیروز مسابقه ایندیاناپولیس ۵۰۰ شده و سال بعد نیز از عنوان خود دفاع کرد. با این وجود، به واسطه آغاز جنگ، فعالیت های مازراتی دچار اختلال و توقف شد. چشمگیرترین فعالیت مازراتی در آن دوران طرح تولید یک خودرو شهری V۱۶ برای "بنیتو موسولینی" سریعتر از تولید نمونه ای برای "آدولف هیتلر" توسط پورشه بود.


پس از جنگ، فعالیت های مازراتی با تولید مدل A۶ ۱۵۰۰  که بار دیگر برای مسابقات اتوموبیلرانی طراحی شده بود از سر گرفته شد. گام بعدی مازراتی تشکیل تیمی برای ساخت خودروهایی برای رقابت با فراری و آلفارومئو بود. برای تحقق این هدف موتورها و شاسی هایی جدید نیاز بودند که این روند در نهایت به تولید یکی از موفق ترین خودروهای این شرکت به نام مازراتی A۶GCM منجر شد.



مازراتی که از رانندگان مطرحی مانند "خوان میگل فانجیو" بهره می برد موفق شد در سال ۱۹۵۷ با خودرو  ۲۵۰F برنده مسابقات گرند پری آرژانتین شود. در سال بعد و به واسطه تصادف "گویدیتزولو"، مازراتی از شرکت در مسابقات اتومبیلرانی کناره گیری کرد، اما همچنان به تولید خودروهای مسابقه ای، موتورهای فرمول ۱ و مدل های اولیه برای مشتری های خود ادامه داد. از آن زمان بود که مازراتی توجه خود را به سوی تولید خودروهای خیابانی معطوف کرد.



نخستین مدل از دامنه جدید فعالیت های این شرکت مازراتی ۳۵۰۰ کوپه بود که از بدنه آلومینیومی و شاسی مشابه با مازراتی ۵۰۰۰ سود می برد. طی دهه ۱۹۶۰، مدل های اندکی روانه بازار شدند که شامل ویگنال (۱۹۶۲)، میسترال کوپه (۱۹۶۳)، اسپایدر (۱۹۶۴) و گیبلی کوپه (۱۹۶۷) می شدند. همچنین در سال ۱۹۶۳ مازراتی کواتروپورته معرفی شد که نخستین خودرو سدان چهار در این شرکت بود.



در سال ۱۹۶۸، مازراتی بار دیگر تغییر مالکیت خود را تجربه کرد و این بار سیتروئن فرانسه بود که هدایت آن را در اختیار گرفت. در مجموع، معامله ای خوب صورت گرفته بود زیرا سیتروئن از فناوری موتورهای مازراتی سود می برد و مازراتی نیز از فناوری هیدرولیک سیتروئن استفاده می کرد. از مدل های دهه ۱۹۷۰ می توان به بورا، مراک و خمسین اشاره کرد.

هنگامی که بحران سوخت در دهه ۱۹۷۰ شکل گرفت، مازراتی و سیتروئن با کاهش چشمگیر تقاضا مواجه شده و سیتروئن اعلام ورشکستگی کرد. پس از آن، مدیریت مازراتی در اختیار گروه جدید پژوسیتروئن قرار گرفت اما مازراتی در شرایط خوبی به سر نمی برد. در سال ۱۹۷۵، بار دیگر این شرکت توسط "آلخاندرو دی توماسو" راننده آرژانتینی فرمول ۱ که هدایت گروه موتورسیکلت سازی بنلی را نیز بر عهده داشت به زندگی بازگشت. طی دوران مدیریت وی، مدل های مازراتی از نمونه های موتور میانی به موتور جلو و دیفرانسیل عقب مبدل شدند.




بازگشت واقعی مازراتی به دوران پرشکوه گذشته خود تا سال ۱۹۹۳ یعنی زمانی که مالکیت آن به فیات رسید، طول کشید. فیات پس از خرید مازراتی سرمایه گذاری سنگینی در این شرکت انجام داد اما در سال ۱۹۹۷ آن را به فراری فروخت. در سال ۱۹۹۹ مدل  ۳۲۰۰GT توسط مازراتی معرفی شد که یک کوپه مجهز به موتور ۳.۲ لیتری توربوشارژ دوقلو بود. سامانه انتقال نیرو این خودرو توسط فراری طراحی و تولید شده بود. فراری تصمیم گرفت تا مازراتی را به برندی لوکس مبدل کند.



در سال ۲۰۰۵، فیات بار دیگر مازراتی را از فراری خریداری کرد. پس از این انتقال، مازراتی سرانجام پس از ۱۷ سال نخستین فصل سودآور خود را در سال ۲۰۰۷ تجربه کرد. از مدل های مطرح امروز مازراتی می توان به گرن توریسمو، گرن کابریو و کواتروپورته اشاره کرد.