زنان این مرزوبوم نه تنها با فرهنگ خود وداع نمی کنند، بلکه بیشتر به آن پایبند شده و می شوند.

زنان این مرزوبوم حماسه های غرورانگیزی آفریدند و می آفرینند و نه تنها با فرهنگ خود وداع نمی کنند، بلکه بیشتر به آن پایبند شده و می شوند.

به گزارش حدیدنیوز به نقل از سراج۲۴، انسان بسته به این که برای جهان چه معنایی قائل باشد،خود را چگونه موجودی بشناسد، چه سرنوشتی برای خود تصور کند و سعادت خود را درجه بداند، لباس پوشیدن تفاوت می کند؛  معتقدیم که اگر در جوامع غربی مذهب و قانون تعیین کننده نوع پوشش نیست، نباید تصور کرد که مردم در انتخاب لباس آزادند و لباس آنان از هیچ معیار و ملاکی تبعیت نمی کند و هیچ بینش برآن حاکم نیست،لباس انسان، نخست تابع فرهنگ جامعه اوست و سپس تابع سلیقه خود او، جامعه غربی با لباسی که برتن دارد، با ما سخن می گوید اگر به این سخن گوش دهیم فلسفه و فرهنگ غرب را خواهیم شنید.



  در اسلام نیز  معنویت و روحانیت به هیچ وجه در مقابل مادیت و جسمانیت قرار نگرفته است و برای رسیدن به حقیقت معنوی، واقعیت مادی نابود نمی شود  معنویت در حقیقت هدایت کننده جسمانیت و کنترل کننده مادیت است در این فرهنگ، راه انسان از تولد تا مرگ نیست، بلکه او راه درازی را درپیش دارد که مرگ یکی از گذرگاه های آن است. انسان رو به سوی خدا دارد که کمال مطلق است  این است که از تن بهره می گیرد، اما به اندازه !



    انسان کامل خود را شریف تر از آن می داند که جسمش شناخته شود. انسان در این فرهنگ لباس می پوشد تا خود را بپوشاند و لباس برای او یک حریم است  لباس می پوشد تا تحریک جنسی را کم کند، نه آن که بر قدرت آن بیفزاید! آری، این فرهنگ، درست در مقابل فرهنگ مادی گرای غرب است، در عمل، هیچ چیز آسان تر از تقلید لباس دیگران نیست، اما قرن ها می گذرد و دیده می شود که یک جامعه از لباس دیگران تقلید نمی کند و سنت خود را در نوع لباس حفظ می کند، چرا که تغییر لباس همواره پیامد تغییر یک فرهنگ است و انسان تا با فرهنگ خود وداع نکند نمی تواند با لباس خود وداع کند و تا فرهنگ یک قوم دیگر را نپذیرد، نمی تواند لباس آنان را برتن کند .




 
اما مدپرستی دلایل اخلاقی و روانی بسیار دارد. در جامعه ای که اختلاف طبقاتی زیاد است، این اختلاف طبعا در نوع خانه و اتومبیل منعکس می شود و مخصوصا ثروتمندان سعی می کنند ثروت خود را با نوع لباسی که می پوشند به دیگران اعلام کنند، چون لباس همیشه و همه جا با آنان است، ولی خانه و اتومبیل این خاصیت را ندارند. آن عقده ها که از درون انسان به صورت شکل و نوع لباس سرباز می کند متعدد و بسیار است میل به خودنمایی از آن جمله است تفاخر و اعلام میزان ثروت، میل به خودنمایی و رقابت با دیگران در لباس ظهور می کند. در فرهنگ اسلامی پوشیدن لباس هایی که برای خودنمایی و انگشت نما شدن به کار رود، به شدت منع شده است.



    اشراف با لباس های گران قیمت و متنوع خود که در هر مجلسی یکی را به تن می کنند، وضع مساعد مالی خود را اعلام می دارند، اما عوام الناس و طبقه متوسط مردم که سرگردان به دنبال این طبقه مرفه می روند، درواقع از طریق مد در دست آنان اسیرند  به این ترتیب که قشر مرفه و بی درد جامعه دائما برای خودنمایی خود را از شکلی به شکل دیگر درمی آورند که این اشکال آنها را از شکل معمول جماعت مردم خارج می کند و با انتخاب یک مد تازه نظر دیگران را جلب می کنند. عوام نیز به شوق تشبه به اشراف به مد تازه هجوم می آورند، درنتیجه آن مد تازه به سرعت همگانی می شود و همین طور از یک مد به مد دیگر تغییر می کند و عوام که هنوز از عهده خرج قبلی برنیامده اند، خود را در میدان جاذبه مد دیگر می بینند .



 این اسارت و بردگی چه دردناک است و از این گونه اسارت ها در جوامع به اصطلاح آزاد و آزاداندیش غربی فراوان است. یکی از ثمرات هجوم غرب به ایران، همین تغییر لباس و رواج برهنگی در میان قشرهایی از جامعه بوده است اما خوشبختانه به جز قشر اندکی که در زمان رضاخان کشف حجاب کردند، زنان این مرزوبوم حماسه های غرورانگیزی آفریدند و می آفرینند و نه تنها با فرهنگ خود وداع نمی کنند، بلکه بیشتر به آن پایبند شده و می شوند. این مردم کفن پوشیدند ولی لباس غربی را که ثمره فرهنگ مادیگرای غرب است، به تن نکرده و نمی کنند .



 



    هانس کریستین اندرسن در داستان معروف خود با نام «لباس پادشاه» نکات جالبی را به تصویر می کشد :  دو خیاط درحالی که هیچ لباسی را ندوخته اند، ادعا می کنند زیباترین لباس را برای پادشاه دوخته اند و هیچ نادانی قادر به دیدن آن نیست  اطرافیان پادشاه نیز که او را عریان می بینند از ترس این که مبادا گفته شود که نادانند، نه تنها هیچ نگفتند، بلکه برای داشتن چنین لباسی به پادشاه تبریک هم می گفتند! و نمایش لباس جدید پادشاه در شهر هم به اجرا درآمد و مردم عادی هم همچنان این لباس را زیباترین لباس پادشاه می دانستند! تا این که کودکی لب به سخن گشود و پادشاه عریان را به مسخره گرفت و کم کم جرأت این کار در دیگران نیز پیدا شد.





 



 
اینک تمدن غرب چنین وانمود می کند که می خواهد برای انسان لباس بدوزد، اما درحقیقت به جای آن که چیزی بر تن او کند او را برهنه ساخته است و فریاد از این که لباسی درکار نیست و حاصل این همه، برهنگی انسان است. آیا در این جهان که برخی اسیر و شیفته تبلیغات غرب شده اند، چه کسانی هستند تا دلی به پاکی آن کودک داشته باشند و فریاد برآورند که آنچه در غرب به عنوان لباس بر تن می کنند لباس نیست، بلکه برهنگی است .



لازم به ذکر است قسمت هایی از این نوشتار از کتاب (فرهنگ برهنگی )  اقتباس شده است .