شهرآورد ۷۷ با همه هیجان، کری‌خوانی و انواع و اقسام نکات حاشیه‌ای تلخ و شیرینش گذشت؛ مثل همه شهرآوردهای دیگر، اما این بازی با چند بازی گذشته دو تیم یک تفاوت عمده داشت و آن خودکنترلی هواداران دوآتشه تیم‌ها بود.

گزارش حدیدنیوز، بازی روز جمعه استقلال و پرسپولیس نه چنان بود که همچون یک شهرآورد اروپایی بینندگان را میخکوب کند و نه هیجان آن اجازه می‌داد علاقه‌مندان دو تیم به خاطر کیفیت فنی پایین بازی، تلویزیون‌ها را خاموش کرده یا ورزشگاه را ترک کنند.

اصولا جنس شهرآورد تهران در سال‌های اخیر چیزی غیر از این نبوده، مگر این‌که خلافش ثابت شود. بی‌خود کسی نباید خودش را دلخوش کند که این بار بازی قشنگی را خواهد دید، چرا که هیچ تناسبی بین توجه رسانه‌ای به این بازی، نه تنها با سطح شهرآورد تهران که با سطح کلی فوتبال ایران وجود ندارد.

صرف نظر از همه مسائلی که پیرامون همه شهرآوردهای تهران و از جمله این آخری مطرح می‌شود، نکته جالب توجهی که در این بازی به چشم آمد کاهش بسیار محسوس فحاشی گروهی و به کاربردن الفاظ رکیک از سوی تماشاگران دو تیم بود. نکته‌ای که بیش از همه چیز ریشه در سیاست جدید کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال مبنی بر کسر امتیاز از تیم‌هایی که هوادارانشان فحاشی می‌کنند، دارد.سیاستی که گرچه تابه حال فقط دامن استقلال تهران، ملوان و داماش را گرفته است اما به هر ترتیب به نظر می‌رسد در صورت ادامه آن می‌توان به سالم سازی ملموس فضای ورزشگاه‌ها امید بست.

در شهرآورد ۷۷ طبق معمول شهرآوردها و بازی‌های قبلی هرگاه عده‌ای از تماشاگران آبی یا قرمز قصد فحاشی دسته جمعی داشتند بلافاصله با واکنش اطرافیانشان مواجه می‌شدند که هیس آقا امتیاز کم می‌کنند! هشداری که بلافاصله فروکش کردن خشم معترضان را به دنبال داشت و به همین سادگی جلوی آلوده شدن گسترده فضای ورزشگاه گرفته می‌شد و این یعنی یک خود کنترلی که ریشه در تاثیر تمهیدات تنبیهی موثر دارد. هرچند بازهم توهین‌های مختصری از گوشه و کنار ورزشگاه شنیده می‌شد، اما به هر حال با فرض این‌که این سیاست کاملا بساط فحاشی را از ورزشگاه‌ها جمع کند، پاسخ این پرسش چه می‌شود که چرا همیشه باید با تنبیه و برخورد قهری چیزی را بپذیریم؟