حفظ دولت اسد می تواند منجر به تحقق رویای ایران برای تبدیل شدن به قدرت مسلط منطقه ای شود.

به گزارش حدیدنیوز، حفظ دولت اسد می تواند منجر به تحقق رویای ایران برای تبدیل شدن به قدرت مسلط منطقه ای شود و به همین دلیل است که آمریکا تا این حد نسبت به سوریه وسواس به خرج می دهد.

این روزها مسئله ای که بیش از هر موضوع دیگری در آمریکا مرکز توجه قرار دارد،سوریه و ماجرای احتمال حمله نظامی واشنگتن به این کشور است و از آنجا که ایران هم یکی از حامیان پرو پا قرص دولت بشار اسد است به طور قطع تهران نقش مهمی را در این سنایور بازی می کند.

در این راستا توماس فریدمن،تحلیلگر روزنامه نیویورک تایمز در یادداشتی به بررسی نقش ایران در ماجرای سوریه پرداخته و توضیح می دهد که چرا آمریکا می خواهد به هر نحو ممکن موجبات سقوط دولت بشار اسد را در سوریه فراهم کند.

در طول چند قرن گذشته سرزمین پارس و ایران همواره در برابر قدرت های منطقه ای قوی تر ،مانند عثمانی ها و امپراطوری روسیه،استقلال و بقای ملی خود را تضمین کرده است.
اگر چه ایران همواره ضعیف تر از این امپراطوری های بزرگ بوده اما به سه دلیل موقعیت جغرافیایی،منابع و دیپلماسی، موفق به حفظ خود شده است.
نفوذ قدرت های امپراطوری اروپایی درمنطقه در قرن ۱۹ میلادی مشکلات ایران را پیچیده تر کرد و در همین زمان بود که تغییر سیستم اقتصاد جهانی به سیستم نفت محور موجب شد ایران که دارای ذخایر نفتی هنگفت بود مورد توجه انگلیس که در آن زمان در جستجوی منافع خود در منطقه بود قرار بگیرد.
پس از جنگ جهاین دوم آمریکا و شوروی هم تبدیل به قدرت های خارجی شدند که خواستار نفوذ در منطقه بودند اما در این شرایط نیز واقعیت مبنایی استراتژیک تهران همچنان بر قوت خود باقی بود.
ایران در این زمان با تهدیدهای منطقه ای و جهانی مواجه بود که یا باید با انها مقابله می کرد و یا تسلیم آنها می شد.
مسئله نفت نیز موجب می شد که قدرت های جهانی نخواهند منافع خود را در منطقه از دست بدهند و این کار ایران را سخت تر می کرد.
اما تهران تحت هر حکومتی استراتژی ثابت خود را در مقابله با تهدیدها حفظ کرد:بازدارندگی با استفاده از موقعیت جغرافیایی،محافظت از خود با نیروهای دفاعی و ارائه مانورهای دیپلماتیک پیچیده.
رویایی که ایران در سر دارد ،دستیابی به تفوق منطقه ای با از میان برداشتن محدودیت ها و تهدیدهای اعمال شده از سوی قدرت های منطقه ای و یا خارجی است.
از زمان جنگ جهانی دوم ،ایران مجبور به مقابله با خطرهای منطقه ای مانند عراق بوده است.
عراق ایران را وادار به ورود به جنگی کرد که حدود یک دهه به طول انجامید و حدود یک میلیون قربانی گرفت.
اما از سوی دیگر ایران با قدرت های جهانی مانند آمریکا دست و پنجه نرم کرده است هک البته همواره موفق شده با استفاده از مانورهای دیپلماتیک از یک سو تسلیم آمریکا نشود و از سوی دیگر اجازه ندهد که واشنگتن توان دخالت و یا حمله به ایران مانند افغانستان و عراق را داشته باشد.
پس از دو جنگ بزرگ آمریکا در منطقه،ایرانی ها فهمیدند که شیوه قدرت های جهانی و بیشتر از همه آمریکا در منطقه تغییر کرده است.
تهران می دانست که هر چقدر پرخاشگرانه تر عمل کند امکان مقابله نظامی آمریکا با ایران بیشتر خواهد بود بنابراین به دنبال راهی گشت تا ضمن حفظ نفوذ منطقه ای خود بهانه ای برای تلافی جویی به دست واشنگتن ندهد.
اما انچه این روزها در منطقه اهمیت فوق العاده ای پیدا کرده مسئله سوریه است که برای ایران هم بسیار مهم است.

به طور قطع می توان گفت که اگر دولت سوریه بتوان بقای خود را حفظ کند،حمایت ایران یکی از مهمترین دلایل این اتفاق خواهد بود.
اگر سوریه باقی بماند،در حالی که از بسیاری از کشورهای جهان و حمایت های آنها دور افتاده است،بسیار به ایران وابسته خواهد شد.
اگر چنین اتفاقی رخ دهد حوزه نفوذی ایران در منطقه از غرب افغانستان تا بیروت گسترده خواهد شد و این می تواند موازنه قدرت در خاورمیانه را به طور بنیادین تغییر دهد.
این تغییر می تواند منجر به تحقق رویای ایران برای تبدیل شدن به قدرت مسلط منطقه ای در خلیج فارس و فراتر از آن شود و به همین دلیل است که آمریکا تا این حد نسبت به سوریه وسواس به خرج می دهد.
اما این حوزه نفوذ چه عوایدی برای ایران دارد؟ اول اینکه قدرت جهانی آمریکا را وادار می کند دست از عقاید خود مبنی بر تخریب ایران بردارد. دوم اینکه مشروعیت ایران را در داخل کشور و در منطقه فراتر از آنچه هم اکنون هست، می برد.
علاوه براین،عربستان سعودی و دیگر کشورهای خلیجی در مواجهه با حفظ رژیم سوریه مجبور خواهند بود در قبال درخواست های ایران انعطاف پذیرتر باشند.
هدف تهران این است که در حال حاضر با استفاده از موقعیت هایی که عقب نشینی آمریکا از عراق به وجود آورده،از کار افتادگی آمریکا را در منطقه به آرامی گسترش دهد.
همچنین ایران تمایل دارد یک حوزه نفوذی منسجم به وجود بیاورد که ایالات متحده مجبور باشد برای برآورده کردن خواسته های خود یعنی تامین نفت به شیوه ای ثابت و داشتن منازعات محدود در منطقه شیوه ای مناسب و به دور از زور و جنگ برای جای دادن خود در این حوزه پیدا کند.