حجت‌الاسلام احمد عابدی رئیس دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم به مناسبت ایام فاطمیه یادداشتی را با عنوان «آتش در خانه وحی» در پایگاه شخصی خود نوشته و طی آن اسامی مهاجمان به خانه حضرت زهرا(س) و حاضران در این خانه را نام برده است.

به گزارش حدیدنیوز به نقل از خبرآنلاین، خانه امیرالمؤمنین(ع) و فاطمه زهرا(س) تنها خانه‌ای بود که یک درب به داخل مسجد النبی(ص) و یک درب به بیرون داشت.(و سدّ الابواب الّا بابه)

این خانه چند بار مورد تعدّی و حرمت‌شکنی قرار گرفت، عبدالملک مروان این خانه را تخریب کرد (مناقب ابن شهر آشوب، جلد ۲، صفحه ۲۱۱) و در موقع اخذ بیعت برای خلافت خلیفه اول و برای تثبیت موقعیت او این خانه مورد هجوم واقع شده و به آتش کشیده شد.

مسعودی در «اثبات الوصیة» صفحه ۱۲۳ گوید: فهجموا علیه و اُحرقوا بابه.

* مشهور بودن آتش زدن خانه فاطمه(س) و استناد عبدالله‌بن زیبر به آن

آتش زده شدن خانه حضرت فاطمه(س) چنان معروف و مشهور بوده که وقتی عبدالله بن زبیر بر شهر مکه مسلط شد، اعلام کرد: هر کس با من بیعت نکند خانه او را آتش می‌زنم، آن گونه که خانه فاطمه را آتش زدند و سپس حسن بن محمد بن حنفیه که بیعت نکرده بود را دستگیر و زندانی کرد و خانه او را آتش زد و بنی‌هاشم را در شعب جمع کرده و می‌خواست آن‌ها را زنده زنده در آتش بسوزاند.(مروج الذهب، جلد ۳، صفحه ۷۷)

این هم یک نوعی آزادی و دموکراسی است که اول بر حکومت مسلط شوند و سپس شروع به بیعت گرفتن کرده و هر کس مخالف باشد، باید خانه او را آتش زده و اهل خانه نیز در آتش سوزانده شوند! در شهر مدینه تمام مردم انصار- که اکثریت شهر بودند- و بخش عمده‌ای از مهاجر طرفدار حضرت علی(ع) بودند، اینان که اکثریت را تشکیل می‌دادند مخالف بیعت با خلیفه اول بودند و چون حکومت آنان مشروعیت الهی نداشت سعی کردند مشروعیت مردمی را با تهدید و تطمیع دست و پا کنند.

کسی که بعداً خودش خلیفه شد به درب منزل حضرت علی(ع) آمد - در حالی‌که حضرت علی(ع)، حضرت فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع) و طلحه و زبیر و عده‌ای از بزرگان قبایل مهاجر و انصار داخل منزل بودند و از بیعت خود داری می‌کردند- و گفت: یا برای بیعت با ابوبکر بیرون می‌آیید و یا آنکه خانه را با اهل آن به آتش می‌کشم، زبیر شمشیر خود را برهنه کرد و از منزل بیرون آمد ولی مهاجمان به خانه، او را سنگ باران کرده و سپس او را دستگیر کردند.(تاریخ طبری، جلد ۲، صفحه ۴۴۳).

و این گونه مخالفان را سرکوب کردند. آنان که طرفدار مشروعیت الهی و خواهان اجرای دستورات رسول خدا(ص) بودند مورد تهدید و آتش زده شدن خانه و فرزندان شدند و نوع جدیدی از دموکراسی پایه ریزی شد که امروزه نیز شبیه آن در کشور بحرین و عربستان مشاهده می شود.

* اسامی مهاجمان به خانه حضرت زهرا(س)

۱- خلیفه اول، وی موقع مرگ خود از این تهاجم اظهار تأسف می‌کرد، بنابراین معلوم می‌شود به دستور او انجام شده است.(شرح نهج البلاغه ابن ابی‌الحدید، جلد ۶، صفحه ۵۱).

۲- خلیفه دوم (تاریخ طبری، جلد ۲، صفحه ۴۳۳ و کنزالعمال جلد ۵، صفحه ۶۵۱).

۳- اسید بن حضیر ( الامامة و السیاسه جلد ۱، صفحه ۱۱) نام وی را برخی اسید بن حصین گفته‌اند. (احقاق الحق، جلد ۲، صفحه ۳۷۰).

۴- سلمة بن سلامة (شرح نهج البلاغه، جلد ۶ ، صفحه ۴۷)

۵- ثابت بن قیس خزرجی (همان مدرک)

۶- خالد بن ولید (همان مدرک).

۷- محمد بن مسلمة (همان مدرک، صفحه ۴۸).

۸- بشیر بن سعد (احتجاج، جلد ۱، صفحه ۴۱۴ و اختصاص مفید، صفحه ۱۸۵).

۹- مغیرة بن شعبه (همان مدرک).

۱۰- ابوعبیدة بن جراح (اختصاص مفید، صفحه ۱۸۵)

۱۱- سالم مولی ابی حذیفه (همان مدرک)

۱۲- معاذ بن جبل (الوافی بالوفیات، جلد ۶ صفحه ۱۷. ملل و نحل، جلد ۱ صفحه ۵. الامامة و السیاسة، جلد ۱ صفحه ۱۲).

۱۳- قنفذ (همان مدرک)

۱۴- عثمان (اختصاص مفید، صفحات ۱۸۴ و ۱۸۷)

۱۵- عبدالرحمن بن عوف (شرح نهج البلاغه، جلد ۶، صفحه ۶۸. البدایه و النهایه، جلد ۵ ، صفحه ۲۵۰. سیر اعلام النبلاء، صفحه ۲۶)

۱۶- زیاد بن لبید (شرح نهج البلاغه، جلد ۶، صفحه ۶۸)

۱۷- معاویه بن ابی‌سفیان (وقعه صفین، صفحه ۱۶۳)

۱۸- عمروبن عاص (همان مدرک).

۱۹- زید بن اسلم (احقاق الحق، جلد ۲، صفحه ۳۷۰).

اینان کسانی هستند که نام خود را بر پیشانی تاریخ به عنوان «مهاجمان و آتش زنندگان به خانه وحی» ثبت کردند.

و اما برخی از کسانی که داخل منزل بودند عبارتند از:

۱- حضرت علی(ع)

۲- حضرت فاطمه زهرا(س)

۳- امام حسن(ع)

۴- امام حسین(ع)

۵- زبیر (تاریخ طبری، جلد ۲، صفحه ۴۴۳)

۶- طلحه (همان مدرک)

۷- ثابت بن قیس (شرح نهج البلاغه، جلد۲، صفحه ۵۰)

۸- سعد بن ابی‌وقاص (همان مدرک)

۹- مقداد (همان مدرک)

۱۰- سلمان (کتاب سلیم، جلد ۲ ، صفحه ۵۸۰).

۱۱- ابوذر (همان مدرک)

۱۲- عباس بن عبدالمطلب (الامامة و السیاسة، جلد ۱، صفحه ۱۱)

۱۳- اکثر بنی هاشم، ابن ابی الحدید یک مرتبه گفته جمهور هاشمیین و سادات داخل خانه بودند (شرح نهج البلاغه، جلد ۶ ، صفحه ۴۸) و یک مرتبه گفته مردمی از بنی‌هاشم داخل خانه بودند(شرح نهج البلاغه، جلد ۲، صفحه ۵۶).

به هرحال جای این سؤال باقی است که حکومتی که مشروعیتی نداشت و هنوز عده زیادی با آن بیعت نکرده بودند، چگونه حق داشت خانه وحی را به آتش کشد، انسان‌های بی‌گناه بلکه معصوم را بکشد و عده‌ای را تهدید و مورد شکنجه و ضرب و شتم قرار دهد؟ و چگونه عده‌ای این گونه حکومتی را جانشین حکومت رسول خدا(ص) می‌دانند؟ امیرالمؤمنین علیه‌السلام خلیفه و جانشین حکومت رسول خدا است که می‌گوید: اگر همه دنیا را به من بدهند در برابر آنکه به مورچه‌ای ستم کنم هرگز نخواهم پذیرفت.