بارسلونا برای فرار از شکست چیزی جز حقش نخواست، بی‌خبر از آنکه گرفتن حق هم برای این تیم جرم محسوب می‌شد.

به گزارش حدیدنیوز، وقتی بر اوج قله فوتبال دنیا ایستاده‌اید، همان کاری که بارسلونا در چند سال اخیر انجام داده است، دوستان و طرفداران زیادی اطراف‌تان را می‌گیرند اما بیشتر از آن به تعداد دشمنان‌تان افزوده می‌شود. به همین خاطر وقتی زمین می‌خورید، مثل همان اتفاقی که چند وقتی است برای بارسلونا رخ داده، همیشه به جای منتظر ماندن برای دیدن دستی دراز شده که می‌خواهد شما را از جای‌تان بلند کند، انتظار داشته باشید که یک نفر پایش را روی گردن‌تان گذاشته و روی اعصاب شما رژه برود.

برای هواداران بارسلونا این همان کاری است که میگل آنخل پرس لاسا، داور ال‌کلاسیکوی عصر شنبه انجام داد، وقتی که سوت خود را قورت داد تا مبادا در آن بدمد و خطای پنالتی آشکاری که سرخیو راموس در محوطه جریمه رئال مادرید روی آدریانو مرتکب شد را اعلام کند و به بارسلونا این فرصت را بدهد تا از شکست بگریزد.

بعد از بازی، اینیستا، پیکه و بوسکتس همچون پلیس‌هایی در تعقیب دزد بانک به سمت داور دویدند. سارق ناگهان تصمیم گرفت به جای فرار کردن بایستد. او با خودش فکر می‌کرد حتما اینیستا هوس کرده مثبت بودن را کنار گذاشته و دادی بر سر او بزند تا با دیدن رنگ زرد کارت پیش رویش آرام بگیرد.

بعد نوبت ویکتور والدس بود، دروازه‌بان بارسلونا که در این بازی کاپیتان تیمش هم بود. او با دل و جرات‌تر از بقیه بود. در حالی که دستانش به زحمت چند سانتی‌متر از گردن آنخل پرس‌لاسا فاصله داشت، فریاد "از خودت خجالت بکش" و چند واژه دیگر را آن‌چنان به گوش او کوبید که مجبورش کرد در عرض کمتر از ۵ ثانیه هرچه کارت در جیبش داشت را بیرون بیاورد. 



آداب معاشرت صحیح فوتبال به تمام اهالی‌اش می‌آموزد حق اینکه اینگونه اعتراض کردن را ندارند، حتی اگر اعتراض‌شان به جا باشد. در دنیای متمدن فوتبال امروز، اگر مچ داوری که دستش را درون جیب شما کرده، گرفتید، نه تنها حق اعتراض و اهانت به او را ندارید بلکه باید چشمان‌تان را بسته، بچرخید و آن جیب دیگر خود را در دسترس او قرار دهید تا آن را هم خالی کند. آخر از همه هم در حالی که از او تشکر می‌کنید، باید با وی دست دهید و راه‌تان را گرفته و بروید.

کاری که پرس لاسا با بارسلونایی‌ها انجام داد دقیقا همین بود. پرس لاسا - کسی که تا یکی دو روز قبل از بازی به خاطر سابقه بدش قرار نبود یار دوازدهم مادرید در میدان باشد - به ویکتور والدس کارت زرد نشان داد. او وقتی دید کارت زرد والدس را متوقف نکرده جای زرد را با قرمز عوض کرد.

زمانی که یک مقام ناشناس بارسا، دروازه‌بان تیم که باید انتظار محرومیتی طولانی داشته باشد را به عقب می‌کشید، پرس لاسا از خودش عذر می‌خواست که چرا کارتی با یک رنگ دیگر ندارد که آن را به والدس نشان دهد. او داشت افتخارش را به یاد می‌آورد؛ افتخار قضاوت در ۳۰ بازی رئال مادرید که در هیچ یک از آنها برای حریفان رئال حتی یک پنالتی هم نگرفته و بالعکس هشت پنالتی را تقدیم کهکشانی‌ها کرده است. 



در واقع بارسلونا غیر از اینکه او خطای پنالتی راموس را نادیده بگیرد چه انتظاری داشت؟ تصور ستاره‌های شهره خاص و عام بارسا برای متقاعد کردن داوری نه چندان سرشناس که شاید تا دیشب کسی او را نمی‌شناخت، برای اعلام پنالتی آن هم برخلاف میلش چیزی نبود جز تلاشی بیهوده.


این‌ها همه به کنار...همین که سرخیو راموس در کنفرانس مطبوعاتی کاملا بیطرفانه‌‌ (!) بعد از بازی، در پاسخ به سوال آیا خطا کردی یا نه؟ گفت: "نمی‌دانم و باید صحنه را دوباره ببینم" کافی است تا بفهمید حتی کاپیتان رئالی‌ها هم شخصا به خطا بودن کاری که کرده اذعان دارد. پس دیگر چه چیزی می‌خواهید تا ثابت کند که او مرتکب خطا شده است. مطمئنا انتظار نداشتید که او علنا بگوید"بله خطا کردم و پنالتی هم بود". داشتید؟

کسی چه می‌داند. شاید اگر بارسایی‌ها دنبال آنخل پرس لاسا ندویده بودند و او می‌توانست از اسکوربورد ببیند که مرتکب چه اشتباهی شده است، این همه جار و جنجال به پا نمی‌شد. چه کسی می‌داند؟

به هر حال لاسا ندید و بارسا باخت اما انکار خطای راموس اشتباه محض است وقتی که بازیکنی مثل په په - کسی که از فشار عصبی عقب افتادن تیمش به بازیکن حریف لگد می‌‌زند - درباره پنالتی بودن یا نبودن اتفاقی که در یک قدمی او رخ داد می‌گوید:" من ندیدم چه شد!"