ریاست جمهوری اسلامی و نقش تایین شده آن در چهارچوب قانون اساسی جایگاه ویژه این منسب در حل مشکلات مردم و مدیریت همه بستر های رشد و بالندگی یک جامعه را نشان می دهد.

 در تاریخ سیاسی جمهوری اسلامی افرادی زیادی بر سر کار آمدند و رفتند که کارنامه شان سند بالقوه ای است تا به توان عبرت گرفت و چشم اندازها را عقلانی تر رقم زد.


در عصری که خوشبختانه با قحط الرجالی سیاسی مواجه نیستیم و طیف های مختلف سیاسی برای رسیدن به صدارت ریاست جمهوری اسلامی ایران تلاش می کنند پدیده ی فراگیر و چالش برانگیز تبلیغات زود هنگام،جامعه را آسیب زا می کند.


به طور حتم یک جامعه برای این که بتواند قدم های بهتر و محکم تری بردارد نیاز حیاتی به شناخت رئیس جمهور آینده خود پیدا کرده و مسلما باید از میان اندیشه های مختلف یکی از بازوهای مهم اداره جمهوری اسلامی را انتخاب و سرنوشت خود را با دست خویش رقم بزند.


مشکل بزرگ از زمانی آغاز می شود که زنگ انتخابات به طور غیر علنی و نامحسوس به صدا در آمده و معمولا افرادی که خود در جایگاه اجرایی نظام نشسته اند هم وارد میدان می شود.


بهتر است بگویم که در این سیاه مشق منظور مان به شخص و ایده خاصی نیست و شاید هم این کلمات به هم پیوسته پیشنهادی برای آیندگان است.


هر قدر که به انتخابات نزدیک می شویم علیرغم این که باید نقش رئیس جمهور در رسیدگی به امور کشور بیشتر شود ظاهری سوء به خود می گیرد و کمرنگ تر می شود.


این خلاف طبیعت یک نظام نیست که رئیس جمهور برای ادامه راه خود کاندیدایی را معرفی کند و یا اگر می تواند خود را برای خدمت گذاری به مردم آماده کند، اما به چه قیمت؟


حل مشکلات مردم تا آخرین روز صدارت یک رئیس جمهور از واجبات نظام است و مردم به جای معرفی کاندیدا از رئیس جمهور کنترل نرخ تورم را می خواهند و یا خواسته های مهم تری که با علنی کردن موضع تبلیغات انتخاباتی موجب دلسردی و سرخوردگی جامعه می شود.


باید منتظر روزهای آرام و خوش انتخابات ریاست جمهوری باشیم.