هدف قرار دادن اقتصاد ایران به تنهایی نمی تواند موثر باشد.

به گزارش حدیدنیوز مگان سولیوان، استاد دانشکده کندی دانشگاه هاروارد و معاون سابق مشاور امنیت ملی کاخ سفید و عضو شورای روابط خارجی و نویسنده کتاب "تحریم زیرکانه است.وی در مقاله که اخیرا منتشر کرده است مباحثی را پیرامون تحریم ها و تاثیر آن بر ایران نوشته است که فارغ از نگاه آمریکایی که وی دارد به نکات جالب توجهی اذعان دارد که خواندن آن میتواند مفید فایده باشد. 
وی می نویسد:اخیرا موارد جدیدی به لیست تحریمهای ایران اضافه شد که بر اساس آن کلیه اقدامات یک جانبه و چند جانبه در مورد واردات نفت ایران ،سایر تجارتها و معاملات مالی دیگر ممنوع اعلام شد، ودارایی های ایران توسط کشورهایی که نگران نطامی بودن برنامه هسته ای تهران بودند مسدود شد.
سولیوان می افزاید:در حال حاضر در جامعه بین الملل شکاف هایی دررابطه با خود سریهای ایران و اینکه آیا افزایش تحریم ها می تواند تهران را وادار به سازش کند یا نه ایجاد شده است . اتفاقات گذشته حاکی از این است که ممکن است ارائه تحریمهای کنونی در مورد ایران و فکر موثر بودنشان زیاد ازحد خوش بینانه باشد.

استاد دانشکده کندی دانشگاه هاروارد می نویسد:بطور کلی تحریمهادر مورد ایران چندان موثر نبوده است . امروز ، تحریمهای ایران فقط ابزاری برای استراتژیهای بزرگتراست . در دهه های گذشته، تحریم هایی که بر علیه ایران اعمال می شد به طور کامل ناشی از استراتژی ایالات متحده در برابر جاه طلبی های هسته ای تهران بود اما امروز، رویکرد ایالات متحده نه تنها مستلزم تحریم است بلکه به مذاکرات دیپلماتیک، و حداقل تهدید نظامی هم احتیاج دارد.
هدف ازاین تحریمها دنبال کردن یک استراتژی خاص و یا ایجاد مشکلات اقتصادی نیست،بلکه هدف آنها تغییر دادن رفتار  ایران است .پیش بینیاینکه آیا درد ناشی از تحریم ها برای وادار کردن این تغییرات کافی است یا نه ، دشوار است، زیرا در کشوری مانند ایران ،تصمیم گیریها همیشه مبهم است.
وی می افزاید:آخرین دورمذاکراتی که در مسکو بین تهران و پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد، بعلاوه آلمان انجام شد ، سرنخ و اخبار خوبی به ماارائه داد . با توجه به مشکلات اقتصادی که در حال حاضر در ایران احساس می شو د، وتهدید افزایش تحریمها ، انتظار می رود ایران به پیشنهاد های ارائه شده پاسخ مثبت دهد .بر خلاف نظر سازمان ملل متحد ومقامات هیئت مدیره آژانس بین المللی انرژی اتمی ، کسانیکه در مسکو با ایران مذاکره کردند ، خواستار توقف کامل غنی سازی اورانیوم نیستند ،بلکه اجازه ادامه فعالیت های ایران در سطح پایین را می دهند . اما ایرانیان در عوض، خواستار به رسمیت شناختن حق غنی سازی خودشان شدند. این موضع نشان می دهد که آنها تصمیم گرفته اند هر گونه فشار اقتصادی را تحمل کنند اما برنامه هسته ای خود را دنبال کنند. 

وی در ادامه این مقاله راهکارهای آمریکایی را برای حل به اصطلاح بحران هسته ای!ایران ارائه می دهد و در این روشها بعد از تهدید نظامی خواستار فشار از درون برا نشاندن ایران پای میز مذاکره می شود!
سولیوان می نویسد در اینجا به روشهای دیگری برای رسیدن به نتایج بهتر اشاره می کنیم :

۱)ادامه یافتن مذاکرات. عدم تشکیل مذاکرات و تشدید تحریم ها به احتمال زیاد منجر به تقویت حس انزجار غرب از رژیم ایران می شود، در نتیجه ایران به جای کنار گذاشتن فعالیت های هسته ای خود با شتاب بیشتری آنها را دنبال خواهدکرد.
۲)جدی تر شدن تهدید نظامی. تا کنون، تهران، احتمال حمله نظامی اسرائیل و ایالات متحده را رد کرده. اگر آن را واقعی قلمداد کند ممکن است محاسبات خود را تغییر دهد.
۳) تحولات داخلی ایران. تحریم ها ایران را وادار می کند که در سر میز مذاکره حاضر شوند ، اما آنها می توانند با بکار گیری روش دیگری موفق تر شوند. اگر چه امید زیادی به این سناریو نیست اما مشکلات اقتصادی ناشی از تحریمها می تواندبا تنش های سیاسی بومی ترکیب شود و بقای ایران را به چالش بکشاند.
۴)بازار جهانی نفت. ایران امیدوار است که تحریم های جدید منجر به افزایش قیمت نفت شود ،باافزایش قیمت نفت ایران با فروش مقدار کمترنفت پول بیشتری بدست می آورد. اما با انحلال منطقه یورو، یا رشد آهسته تر چین، و یا حتی افزایش مقدار تولید نفت اوپک ، تعدیل قیمت نفت، مشکلات اقتصادی ایران افزایش خواهد یافت .

وی در پایان این مقاله می نویسد:با بررسی دقیق تر تحریم ها به این نتیجه می رسیم که جامعه بین الملل باید بی درنگ فشارهای اقتصادی ایران را با اشکال دیگر فشارها ترکیب کند ، تا شاهد تغییررفتار تهران باشد .