>پايگاه خبری تحليلی حديد نيوز 20 آبان 1391 ساعت 10:44 http://www.hadidnews.com/news/9507/تمام-دارایی-شهید-تهرانی-موقع-ازدواج -------------------------------------------------- عنوان : تمام دارایی شهید تهرانی‌ موقع ازدواج -------------------------------------------------- ایشان به من گفتند توی این دنیا فقط یک دستگاه موتور سیکلت دارم، که آن موقع یک موتور سنگین محسوب می‌شد و واقعیت هم چیزی جز این نبود. متن : به گزارشحدیدنیوز به نقل از فارس، شهید حسن طهرانی مقدم در ۲۱ آبان ۱۳۹۰ در ملارد کرج بر اثر انفجار به شهادت رسید. این خلاصه ترین و مختصرترین خبری بود که می شد از دانشمندی مانند حاج حسن مخابره کرد. صدای انفجار به حدی بود که تمام پایتخت را لرزاند. لرزشی که همه را از وجود پدر موشکی ای چون حاج حسن طهرانی مقدم آگاه کرد. ایشان انقدر شخصیت برجسته معنوی و علمی و نظامی داشت که هر کس بخواهد به نحوی خودش را به او منتسب کند. خیلی ها وقتی خبر شهادت را شنیدند شروع کردند و به عنوان دوست و هم رزم و ... از ایشان خاطره تعریف کردن. همان ها که تا روز قبل از این حادثه شاید جمعا چند ساعت بیشتر او را نمی شناختند. به هر حال آشنا بودن با چون آدمی پزی بود که هر کسی نمی توانست از ان صرف نظر کند. آنچه می خوانید گفتگو با همرزم و همسر مجاهده این سردار عالی قدر خانم حیدری است که شاید جزو معدود افرادی باشد که بتواند حق مطلب را راجع به شخصیت حاج حسن از بعد زندگی خصوصی اش بیان کند. *درباره زمان ازدواج نحوه آشنایی و مسائلی که از بعد ازدواج با این شهید ارجمند در زندگی مشترک شما گذشت بفرمایید. *حیدری: هنوز نوزده سال نداشتم که خوابی دیدم که برایم در آن زمان بسیار شیرین بود - خیلی اهل خواب نبودم در خواب دیدم که دو نفر خانم بسیار محترم به عنوان مهمان وارد منزل ما شدند، خود را از طرف امام رضا (ع) معرفی کردند و هدیه ای که در دست داشتند به من دادند همان زمان با خوشحالی هدیه را باز کردم که سجاده ای سبز رنگ به همراه مهر و تسبیح بود که بیدار شدم. اندک زمانی نگذشته بود که خانواده آقای مقدم برای خواستگاری به منزل ما آمدند همیشه این خواب را با آمدن آنها یک خاطره شیرین ذکر می کردم. اما بحث ازدواج ما بدین صورت پیش آمد. که می گویم یکی از دوستان خیلی صمیمی حاج آقا در سال های بعد از انقلاب اسلامی، یک خانواده محترمی بودند. او دو دوست بعد از زمان جنگ در فراز و نشیب های انقلاب و همان سال های اوایل و ۱۳۵۷ به بعد، خاطرات زیادی با هم داشتند و مسیر های مشترک زیادی را با هم طی کردند. تا ین که زمان جنگ فرار رسید و در همان ابتدا دفاع مقدس جناب عبدالرضا لشکریان شهید شدند. بعد از شهادت ایشان، برادر همین شهید عزیز با خواهر من در اوایل ۱۳۶۱ ازدواج کردند. این ازدواج صمیمت و همچنین شرایط خوبی را ما بین خانواده ها فراهم کرد، تا اینکه آن خانواده محترم بعد از آشنایی با خانواده ما، به حاج آقا پیشنهاد کردند که مرا برای ازدواج به آقای طهرانی مقدم که دوست صمیمی شهید عزیز این خانواده یعنی آقای عبدالرضا لشکریان بوده معرفی کنند. آن زمان خواهرم تازه ازدواج کرده بود و به سبب خرج و مخارج آن عروسی، مادرم شرایط لازم و آمادگی برای ازدواج دختر بعدی خود را نداشت، به همین دلیل ابتدا رد کردند که آقای مقدم برای خواستگاری به منزل ما بیایند ولی بعد از اصرارهای زیادی که از طرف خانواده آقای مقدم شد، برنامه ازدواج ما پا گرفت و مدتی در حدود نه ماه طول کشید. اما ازدواج ما فراز و نشیب های زیادی به همراه داشت... *چرا؟ حیدری: به خاطر این که زمان جنگ بود سال ۱۳۶۲ و در اوج عملیات های سنگین آن زمان، حاج حسن آقا هیچ گونه وقت حضور نداشت. فقط در جلسه اولی که آمد، یک صحبت کوتاهی انجام شد. به علاوه برگزاری مجلس نامزدی ما سه نوبت طول کشید، برنامه هایی پیش می آمد که با وجود آنکه همه افراد دو خانواده برای برگزاری مراسم نامزدی ما جمع می شدند ولی خود حاج آقا نمی توانست حاضر شود. برای بار سوم نیز پدر من که با این برنامه موافق نبود، خانواده آقای مقدم را رد کرد ولی در هر صورت و وجود آن همه فراز و نشیب نتیجه اش این شد که ما در هفتم بهمن ماه ۱۳۶۲ ازدواج کردیم. *گویا نحوه آمدند و حضور یافتن ایشان در مراسم خواستاری هم جالب بوده. حیدری: حاج حسن، پسری بیست و یک ساله و خیلی شاداب و خندان و سر حال بود اما وضع آراستگی اش هم برای من جالب می نمود. مثلا آن موقع آستین های پیراهنش باز بود و کفش کتانی اش خاکی بود، چون مستقیما داشت از جبهه می آمد و حاجیه خانم والده شان هم وادارش کرده بود که حتما بیاید. *مثل اینکه اینگونه خواستگاری و ازدواج کردن، خاص آن زمان بوده. حیدری: بله، علت اینکه آن طوری آمده بود، این بود که می خواست بگوید که من همین گونه هستم، یعنی من همینی ام که می بینید، اگر مرا این طوری قبول می کنید به رایزنی برای ازدواج ادامه دهید، چون این طور نیست که حالا بخواهم برای پا گرفتن این قضیه لباس مرتب بپوشم... اتفاقا آن موقع همین امر برای خانواده ما خیلی تعجب آور بود اما عمل ایشان برای خود من خیلی دلنشین بود که به خاطر این مساله نرفته بود اقدامات اولیه و مرسوم را انجام دهد تا مثلا خودش را طور دیگری نشان داده باشد. ظاهرا و باطن شهید مقدم، همانی بود که اولین بار آمد و نشان داد و در واقعیت هم همین طور بود. ایشان به من گفتند توی این دنیا فقط یک دستگاه موتور سیکلت دارم، که آن موقع یک موتور سنگین محسوب می شد و واقعیت هم چیزی جز این نبود. حاج حسن آقا آن موقع که اقدام به ازدواج کردند از مادیات هیچ چیز نداشتند، فقط توکل و توسل شان را به خدا کردند و زندگی با بنده را شروع کردند. همیشه هم می گفتند من گاهی پنج تا شش ماه پیش شما نیستم و به منطقه اعزام می شوم امکان شهادت و جانبازی ام نیز وجود دارد همه اینها را خودشان برایم گفتند و من نیز همه این ها را قبول کرد. *اصلی ترین علتی که شما ایشان را به همسری قبول کردید چه بود؟ حیدری: آن خلوصی بود که در وجودش داشت، خیلی صادق بود، در همه کارها، صحبت ها و حرف هایشان یک پاکی و صداقت خاصی جاری بود. این که از مادیات چیزی نداشت، اصلا برای من مهم نبود، چون فکر می کردم که اگر یک زن و شوهر با هم و در کنار یکدیگر باشند می توانند فراز و نشیب های زندگی را با موفقیت طی کنند. برای من، فقط این مهم بود که زندگی مان خدایی باشد، چون فکر می کردم مال و اموال را خدا می رساند و همان طور که همه چیز به دست خدا است، مال هم دست خدا است و برای مان می آورد. *خب، شما که جوان بودید وقتی آن وضعیت ظاهری را به آن شکل دیدید، با خودتان نگفتید شاید تظاهر باشد؟ حیدری: نه، صادق بودنش کاملا مشخص بود، چون در حرف هایش صداقت کامل داشت خب، هیچ وقت کسی در همان جلسه اول نمی آید بگوید من شهید می شوم و مدت سه ماه یا شش ماه نیست و چون من همین برنامه را ادامه خواهم داد، شما باید این شرایط را بپذیرید... در هر صورت این حرف ها نشان دهنده این بود که می خواد با همه آن فراز و نشیب ها راه مقدسش را ادامه بدهد *گویا وقتی که عقد کردید، ایشان دوباره رفتند به جبهه؟ حیدری: بله، عقد و ازدواج مان هم زمان در یک روز بود، ایشان دو روز بعد از ازدواج مان، به منطقه رفتند و سه ماه بعد آمدند؛ زمان عملیات خیبر بود. ناگفته نماند که عقد ما توسط حضرت امام خمینی (ره) انجام شد. *می توانید توضیح دهید که مراسم عقد چگونه گذشت؟ حیدری: زمان عقد، بهمن ماه بود و هوا خیلی سرد بود ما صبح با همدیگر رفتیم البته حاجیه خانم مادر حاج آقا هم با ما بودند. ملاقات کنده های زیادی به حسینه آمده بودند، آنجا پر از جمعیت بود. ما رفته بودیم آن جا که حضرت امام را ببینیم، از این طرف آقای محلاتی آمدند و حاج حسن آقا را بردند. بعد هم آمدند دنبالم، مرا بردند پیش حضرت امام و معظم له عقد را جاری کردند. دو سه روز بعدش هم مراسم عقد و ازدواج مخصوص خودمان، با حضور خانواده ها برگزار شد که هر دو عقد و عروسی در یک روز بود. اولین دیدار ما بعد از گذشت دو روز از عروسی که در این روز آقای داماد به جبهه رفتند، سه ماه بعد بود. *حس واقعی تان از این که تصمیم به ازدواج با چنین شخصیتی گرفته بودید چه بود؟ حیدری: فضای آن موقع جامعه به همه ما خیلی کمک می کرد، فضای وقت جامعه، فضای جبهه و جنگ و شهادت وقت شهادت و ایثارگری بود، به خصوص که خانه ما نزدیک بیت رهبری در نزدیکی جماران بود. من خوشحال بودم از انتخابی که کرده بودم و هیچ وقت ناراحت نبودم. فکر می کردم، این کمترین کاری است که می توانم انجام بدهم. چون همه این چیزها را قبلش حاج آقا به من گفته و مرا آماده کرده بود. هر دفعه هم که رفته از زیر قرآن ردش می کردم و آرزو می کردم بتواند با پیروزی و موفقیت برگردد. *با توجه به این که شما با همدیگر سابقه آشنایی قبل از ازدواج نداشتید و بلافاصله بعد از ازدواج هم ایشان به جبهه رفت، غیر از مسائل موجود در جامعه، چه عاملی باعث می شد که آن شرایط را تحمل کنید؟ حیدری: خب، شرایط جامعه فقط یک قسمت از مسائل بود، قطعا ایمان و تقوا و ولایت حضرت امام و صحبت های که معظم له می کردند خیلی تاثیر گذار بود و خود شخص حاج آقا نیز نسبت به کاری که می کرد اعتقاد شدیدی داشت و هیچ چیز نمی توانست او را از این راه باز دارد. در هر صورت خیلی نسبت به خانواده محبت می کرد. حالا نه فقط نسبت به همسرش، بلکه نسبت به خواهر و برادر و مادرش نیز خیلی محبت می کرد صحبت هایش یک طوری بود که همه را به همدیگر وصل می کرد اصلا رکن اساسی در تلطیف فضای خانواده این بود که همه را به هم پیوند می داد و هر وقت که ایشان حضور داشت فضای خانواده خیلی گرم تر بود. زمانی هایی که همسرم پشت جبهه بود، فرصت مسافرت ها و رفت و آمدها پیش می آمد. یادم می آید حتی آن دورانی هم که ما بچه نداشتیم بعد از عملیات خیبر که آمد همه را جمع کرد و بالای کوه برد. به جهت این که آن کوه نزدیک جماران بود، با رفت و آمد مختصری هم وسائل را جمع کردیم و به آن جا رفتیم خیلی خاطره قشنگی بود، اینکه ایشان همه را جمع می کرد و می برد و برای شان کباب و برنامه غذایی خاصی درست می کرد و همین کارها روحیه خیلی شادی را در همه ایجاد می کرد. اما با چنین روحیه ای و با وجود این که خانواد اش را خیلی دوست داشت، به هیچ وجه حاضر نبود دست از اهداف بزرگش بردارد. در واقع این تحملی که شما می فرمایید، صرفا جنبه عاطفی نداشت، بلکه در دوران دفاع مقدس یک نوع حس مشارکت و دفاع از دین در وجود همه افراد جامعه بود. بر همین اساس ایشان بخشی از کار را انجام می داد و شما نیز یک بخش دیگری را؛ تنها بحث عاطفه در میان نبود. اگر صرفا بحث عاطفه مطرح بود که باید همان روزهای اول از همه جدا می شدیم. یا اصلا قبول نمی کردیم ازدواج کنیم چون در هر صورت روزهای اول زندگی، حرف اول را عاطفه و عشق و محبت می زند. اگر ما می خواستیم بنای زندگی را بر عشق بگذاریم، نباید ازدواج می کردیم چون حضور ایشان خیلی کمرنگ بود. *زمانی که در جبهه بودند شما چگونه با هم تماس داشتید؟ حیدری: ارتباط ما از طریق نامه بود. دوستان یا کسانی که می خواستند جبهه بروند می آمدند دم در خانه، نامه ایشان را به من می دادند و جواب نامه را هم از من می گرفتند. گاهی اوقات من در ماشین نامه را می نوشتم... *چطور مگر؟ حیدری: مثلا یکی از دوستان شهید رجایی مرا می دید، می گفت من دارم می روم پیش حاج آقا اگر شما حرفی دارید، همین الان نامه ای برای ایشان بنویسید و به من بدهید. گاهی توی ماشین می نوشتم بعضی مواضع در مهمانی هایی که فرزندان دوستان حاجیه خانم نیز آنجا بودند رزمنده ها مرا می دیدند و می گفتند اگر کاری دارید مکتوب کنید تا آن را به همسرتان برسانیم. چون آن زمان به سختی می شد تلفن کرد و ارتباط برقرار نمود، حتی تلفن هم که می زدند خیلی صدا بد بود اصلا صدا قطع می شد. حاج آقا نیز وقتشان را برای این کارها نمی گذاشتند و خیلی کم پیش می آمد که تلفن بزنند. *در چنین شرایطی آیا کسانی بودند که بخواهند شما را از کاری که کرده اید مأیوس کنند؟ حیدری: آن موقع با در نظر شرایط ظاهری من به نظر می رسید که نباید این انتخاب را می کردم ولی خودم نسبت به انتخابی که کردم خیلی خوشحال بودم و آن صحبتها زیاد روی من تأثیر نمی گذاشت. شاید ممکن بود به صورت مقطعی یک مهمانی بیاید و آن حس زنانه کسی که تازه ازدواج کرده به آن حالت باشد ولی بعدا خودم را قانع کردم چون دائم به نوارهای درس اخلاق آیت الله مشکینی و علمای مختلف گوش می کردم. آن زمان ضبط صوت و نوار بود دائما یک ارتباطی پیدا می کردم و سعی می کردم خودم را از لحاظ ایمانی و اعتقادی تقویت کنم. شاید هر شب نوار گوش می کردم؛ نوارهایی از علمای مختلف، دروس اخلاقی و نیز دروس مختلف. *کسی از بستگان بود که به شما توصیه و تشویقتان کند که کار خوبی کرده اید و اگر تحمل کنید مشکلات حل می شود؟ حیدری: مشوقم همیشه مادرم بود. هیچ وقت در زندگی سختی ها را برایم بزرگ نمی کرد. همیشه سختی ها را برایم کوچک می کرد. حالا نه به عنوان اینکه ازدواج کردنم کار اشتباهی بوده ولی هر اتفاقی که می افتاد مادرم متوجه می شد چون خودم شخصا آدمی نبودم که مشکلات را باز کنم ولی مادر یک حسی دارد که همیشه خودش این را تشخیص می دهد که ممکن است یک مشکلی وجود داشته باشد. مادرم به خصوص در اوایل زندگی ما خیلی مشوق من بود که باید در زندگی صبر داشته باشم و این صبر نتیجه خیلی خوبی به بار می آورد. سر هر موضوعی که می شد پدر و مادرم کمک می کردند. پدرم از یک جهت و مادرم از جهتی دیگر چون شرایط زندگی ما یک مقداری سخت بود و همه با هم در یک اتاق زندگی می کردیم. بالاخره ممکن بود مسائلی پیش بیاید که خیلی مهم نبود ولی در آن زمان این چیزها برای خیلی ها مهم بود اما مهمترین چیز همان تشویق های پدر و مادرم بود که خیلی راهنمایی خوبی بود و شاید دوره ابتدایی زندگی مشترکم را مدیون پدر و مادرم هستم. *به غیر از توصیه پدر و مادرتان، چگونه آن شرایط را برای خودتان هضم می کردید؟ حیدری: من حدود پنج سال در یک اتاق زندگی کردم. پنج سالی که شاید نزدیک چهار سال از آن را حاج آقا کنارم نبود. چرا می گویم چهار سال؟ به خاطر اینکه تمام روزهایی را که حاج آقا می رفت یادداشت می کردم مثلا امروز که شنبه می رفت می نوشتم. تاریخ شنبه هفته دیگر را هم که می آمد می نوشتم. حتی ساعت هایش را هم یادداشت می کردم. یک دفترچه خاطرات مخصوص به خودم داشتم. بعدها که جنگ تمام شد حاج آقا وقتی می خواست بداند که چند روز در جبهه بوده از دفترچه خاطرات من اینها را برداشت و خیلی از این بابت تشکر کرد که من خیلی دقیق می توانم روز رفتنم و آمدنم به جبهه را از روی دفترچه شما ثبت کنم. آمار روزها را که در آورده بود حتی یک رز هم عقب و جلو نشده بود. خب من این شرایط جدید را پذیرفته بودم که همسرم این طوری است و باید با این شرایط کنار آمد. چه بهتر اینکه آدم وقتی یک زندگی خدایی دارد زندگی که اهل فیض می فرمایند: در زیر سایه اهل بیت باشد خودم قبول کرده بودم که باید خیلی از مسائل را بپذیرم و حرف اول ما هم احترام به بزرگترها بود و حالا که همسرم نیست خانواده همسرم حضور دارند حاج خانم همیشه برنامه ها و فعالیت های مخصوص جبهه و جنگ داشت. آن خانه یک مرکزی برای تهیه مربا و ترشی و ... برای رزمندگان بود. مثلا همین مربا را که می گویم به خاطرش می رفتند به باغی در دماوند و چند تن سیب می آوردند نصف حیاط پر از سیب می شد. بعدا یک هفته از صبح روزانه بیست نفر خانم می آمدند و تا شب اینها را پوست می کندند و مربا درست می کردند و به صورت جعبه در کامیون به جبهه می فرستادند. یا وقتی می خواستند ترشی درست کنند البته ترشی در جبهه خیلی لازم نبود ولی ایشان اینقدر اعتقاد داشتند که همه چیز باید در جبهه شرایطش فراهم باشد یا حالا چیزهای مختلفی دیگری که درست می کردند. بعد از جنگ هم که جهیزیه درست می کردند. در واقع یک خیریه ای بود که حاج خانم بعد از شهادت پسرشان علی طهرانی مقدم این کار را با بیست تا بیست و پنج نفر به صورت مستمر ادامه دادند. هر روز هم خودش بنده خدا برای اینها غذا درست می کرد شام درست می کرد. گاهی برای مردانی که در خانه بودند و اجازه می دادند که خانمشان برای کمک بیاید هم غذا درست می کرد. نمی گویم راحت بود واقعا سخت بود ولی در هر صورت فضای خانه پدری ما یک فضای دیگری بود یکی زندگی معمولی و طبیعی بود ولی حالا آمده بودم در یک فضای بسیار جبهه ای خانمها دائم از صبح تا شب کار می کردند فعالیت می کردند زحمت می کشیدند خب احساس می کردم اینها دارند کار می کنند سعی می کردم خیلی از مسائل رعایت شود و من هم عضو کوچکی از آن گروه باشم تا بتوانم کمک کنم. *زمان رفتن چون که تنها می شدید طبیعی است که بنویسید. وقتی هم که ایشان می آمد و خوشحال می شدید یادتان نمی رفت که تاریخش را بنویسید؟ حیدری: نه همیشه تاریخها را می نوشتم. یک دفتر کامل هست یک دفتر دویست برگی از آن روزها که خاطراتم را می نوشتم و هنوز دارمش. *تا حالا شده که حاج خانم با شما عوا بکند؟ حیدری: دعوا نه ولی بالاخره صحبت پیش می آمد. *شما چطور برخورد می کردید؟ جواب ایشان را می دادید یا تحمل می کردید؟ حیدری: جای جواب دادن نبود چون ادب حکم نمی کرد که نسبت به بزرگتم بی ادبی کنم. قطعا اگر ایشان چیزی به من می گفتند خیر و صلاح مرا می خواستند و معمولا من این خیر و صلاح را در جنبه تکامل خودم استفاده می کردم و حاج خانم در اینکه مرا بسازد خیلی به بنده کمک کرد و از این بابت خیلی ممنونشان هستم. در همه مسائل چه در تجربیات زندگی و چه در مسائل اخلاقی، یک دختر ۱۹-۱۸ ساله بودم که با هیچ چیز آشنا نبود ولی ایشان مرا با همه چیز آشنا کرد. از این بابت هم خیلی خیلی از ایشان ممنون هستم و تشکر می کنم. *از آن پنج سالی که توی آن اتاق با آن خصوصیات تحمل کردید پشیمان نیستید که چرا تحمل کردید؟ حیدری: تحمل کردن مثل تحمل شب قدر تا صبح بیدار ماندن است. ممکن است صبح خسته باشد ولی خوشحالم رضایت خدا را در پی داشته باشد. در جریان شهادت حاج آقا همین احساس را داشتم به خصوص سه چهار روز اول خیلی حالم سنگین بود. درست مثل حج تمتع انجام داده بودم ولی خیلی راضی بودم. برای من خیلی سعادت است ظاهرا ممکن است به سختی بروم و دفتر خاطراتم را بخوانم؛ وقتی ریز بشوم و ببینم که چقدر سختی کشیده و اذیت شده ام ولی وقتی نگاه می کنم که عاقبت به خیری زندگی من در همین تجربیات ریز و سختی ها بوده برایم شیرین و لذت بخش است و قطعا در غیر این صورت من نمی توانستم این شیرینی ها را به دست بیاورم. چون در سختی ها است که انسان ساخته می شود و چیزهایی را به دست می آورد که در راحتی نمی تواند به دست بیاورد. *با خواهر شهید طهرانی مقدم که صحبت می کردیم از شما و خانواده تان خیلی تعریف می کردند که آن شرایط سختی را که بوده تحمل و سپری کردید. حیدری: اگر کاری کردم از لطف خدا بوده. *مناسبات خوبی را که معمولا بین شما و خواهر شوهرتان یا مادرشوهرتان هست مرهون چه می دانید؟ حیدری: فکر می کنم زندگی اگر رنگ خدای داشته باشد و آدم به خاطر خدا از خیلی چیزها بگذرد خیلی شیرین و قشنگ می شود ولیاگر جای خدا هر چیز دیگری باشد آن لذت و معنویت به دست نمی آید. مشخص است که شهید طهرانی مقدم در بخش خیلی سخت جبهه حضور داشته آن هم جایی مثل توپخانه که کادرش آدم های لطیفی نیستند و بر اثر نوع کاری که می کنند ممکن است خشن بشوند. *رفتار ایشان در محیط گرم و صمیمی خانواده چگونه بود؟ ایا بحث های خشک دینی و مذهبی و جبهه ای داشتید؟ حیدری: از همان روزهای اول که ما با هم آشنا شدیم همیشه رفتارشان این طور بود که کار و برنامه کاری خودشان را به قول معروف پشت در می گذاشتند و فراموش می کردند و داخل منزل می آمدند. شاید روزهای اول ازدواجمان بنده حتی نمی دانستم شغل ایشان چیست؛ فقط در حد یک بسیجی و سپاهی بودن را می دانستم. هیچ وقت در هیچ شرایطی ندیدم توضیح دهد مگر در موارد خاصی که چیزی را عنوان می کردند. همیشه برنامه کاری خودشان را پشت در خانه می گذاشتند و خیلی شاد و صمیمی و گرم و با محبت وارد خانه می شدند. شاید یک چیز غیر قابل وصف باشد اما کمتر مردی هست که اینقدر کار سنگینی داشته باشد و وقتی وارد خانواده می شود، احساس خستگی را به خانواده انتقال ندهد، بلکه آن شادابی و سرحالی را به ما انتقال دهد و با بچه ها بازی کند. *در خانه هم بحث های معمولی زندگی پیش می آمد؟ حیدری: بله بحثها بسیار معمولی بود. اصلا نه بحث سیاسی و نه مسائل کاری خودشان بود. فقط بحث خانه می شد. البته این اواخر کمتر صحبت می کردند و بیشتر توی خودشان بودند و روزنامه می خواندند و به اخبار تلویزیون گوش می دادند. *اولین فرزندتان کی به دنیا آمد؟ حیدری: بعد از سه سال. سال ۱۳۶۲ ازدواج کردیم و بچه اول ما متولد سال ۱۳۶۵ است. *زمان تولد فرزندتان حضور داشتند؟ چه رفتاری داشتند؟ حیدری: خودشان حضور داشتند مرا به بیمارستان بردند ولی موقع تولد نبودند. از این بابت که به دنیا آمده خوشحال بودند و چون دخترمان شب اول ماه محرم به دنیا آمد اسم او را زینب گذاشتیم.